We hebben al flink wat aanmeldingen voor de reünie op 10 oktober. Maar we missen de reacties van het aantal van onze neven en nichten. Stuur even een berichtje naar hildaenrudy@schoonveld.nl. Met twee nichtjes heb ik alvast een mini reünie gehouden.

Om de paar jaar ga ik met mijn nichtje Wilma (van Martje) zeilen op het IJsselmeer. Het is inmiddels een traditie geworden. Zij woont in Nagele, de boot ligt in Enkhuizen, en we vertrekken meestal vanaf Urk. Altijd gezellig, altijd wind in de haren en verhalen op het dek.

Al een tijd geleden stelde Wilma voor om ook nicht Truusje (van Ynskje) een keer mee te nemen. Afgelopen zondag 20 juli kwam het ervan: het plan werd werkelijkheid.

Er zat echter een kinkje in de kabel: de weersverwachting. Weinig wind, kans op regen. Niet ideaal voor een tocht over de Waddenzee of het Lauwersmeer, waar je op z’n minst een beetje bries nodig hebt om vooruit te komen. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan.

In plaats daarvan werd het een verrassend mooie tocht over het Reitdiep. Vanuit Garnwerd voeren we door het open landschap van het Hogeland, om vervolgens koers te zetten dwars door de stad Groningen. Ja, écht dwars erdoorheen.

Langs plekken die we allemaal kennen, maar nooit vanaf het water hadden gezien. Brug na brug — zeventien in totaal. Bruggen waar we vroeger ongeduldig voor stonden te wachten, mopperend omdat er ‘wéér zo’n boot door moest’. Deze keer waren wij die boot. En eerlijk? Het voelde heerlijk.

Met koffie, kletspraat en af en toe een regenbui werd het een tocht vol herinneringen en nieuwe verhalen. Een dag waarop alles net even anders liep dan gepland – en juist daardoor des te leuker werd.

De dames werden door neef Mendelt naar Garnwerd gebracht. De havenmeester van Garnwerd is de overbuurman van Mendelt en Truusje aan de Coendersweg. Na de koffie zijn we vertrokken met Truusje aan het roer.

Tijdens onze tocht liep er op de dijk een groep nieuwsgierige schapen. Utah spitste haar oren, straalde ineens een natuurlijke focus uit en blafte de schapen bij elkaar. Alsof er een onzichtbaar commando door haar aderen stroomde.

De schapen, niet gewend aan zo’n vastberaden geblaf, staarden haar aan: verbouwereerd, verrast, misschien zelfs een beetje onder de indruk. En wij? Wij konden alleen maar glimlachen. Want hoewel Utah nooit een dag op een boerderij gewerkt heeft, blijkt het herdersinstinct onuitwisbaar aanwezig.

Soms hoeft een hond niets te leren om te weten wat ze moet doen. Utah herinnert ons eraan: sommige dingen zitten gewoon in je bloed.