Nicht Lysbeth Antuma-Smit verhuisde in 2017 met haar man Pier naar Kroatië. Lysbeth vertelt.

Waarom Kroatië?

De liefde voor dit land is ontstaan toen Pier en ik in de jaren 70, twee jaar in voormalig Joegoslavië, gewoond en gewerkt hebben.

Sinds de jaren ‘90 kwamen we er ieder jaar op vakantie. Door de jaren heen, hebben we zo’n beetje het hele land wel gezien. We namen altijd onze boot mee, zochten een camping en de pret kon beginnen.

Zo langzamerhand begon het idee te ontstaan om een huisje te kopen daar en wat zou het fijn zijn om na onze pensionering daar voor langere tijd te kunnen verblijven. Bootje voor de deur en genieten maar. Pier was zo wijs om te bedenken dat we niet moesten wachten tot we met pensioen gingen want dan hadden we misschien geen zin meer.

Na veel kijken en zoeken vonden we een stukje grond vlak aan zee. Dit was ook de eis. Het moest “first row” zijn.

Toen kon het avontuur beginnen, architect zoeken, zorgen dat je een bouwvergunning kreeg, aannemer en onderaannemers zoeken en toen dat allemaal geregeld was, kon de bouw beginnen. Oktober 2012 werd er gestart en in mei 2014 was het klaar en ingericht.

Omdat we nog niet gepensioneerd waren, gingen we het huis verhuren en er af en toe zelf heen. In april 2017 konden  we beiden met Pensioen en we besloten om te gaan emigreren. 

Een droom die uitkwam. Huis aan zee, boot voor de deur en een heerlijk klimaat. We begonnen direct met de taal te leren. En dat ging goed, hoewel het best een lastige taal is. Helaas was dit geluk van korte duur. In december 2018 overleed Pier. En dan…..

Inmiddels woon ik hier al weer Zeseneenhalf jaar alleen.

Het is nog steeds prachtig hier, een geweldig klimaat, relaxed leven, aardige mensen om mij heen. Regelmatig ga ik naar Nederland of vliegend of met de auto. Ook komt dochterlief met haar gezin hier regelmatig vakantie vieren. Die vinden het hier ook geweldig. Verder komen familie en vrienden regelmatig langs. Het leven is beslist niet saai hier, maar goed, gezellig en relaxed.

Hoe lang blijf je daar nog?

Wordt mij dan gevraagd. Ik weet het niet. Waarschijnlijk heeft het de langste tijd geduurd omdat mijn zicht minder wordt. Ik heb Macula degeneratie en daar is niets tegen te doen. Maar in Nederland zijn er betere voorzieningen, zodat ik me nog zo lang mogelijk zelfstandig kan redden.

Met pijn en verdriet zal ik dan afscheid moeten nemen van mijn mooie huis en het mooie leven hier.