Het was altijd al een droom: dwars door Amerika fietsen. In 1976 was de eerste georganiseerde fietstocht dwars door Amerika: de Bikecentennial. Wim Dussel, een journalist van het Nieuwsblad van het Noorden, fietste mee en schreef er een boek over: Wat heb ik nou aan mijn fiets hangen? Dat boek heb ik stuk gelezen. De tocht werd na 1976 ieder jaar opnieuw gehouden, in groepsverband of individueel. De route is al die jaren ongeveer dezelfde gebleven: de Transamerica Trail, afgekort de Transam. Voor mij waren er altijd redenen waarom ik niet mee kon: geen geld, werk, op de hond passen.

Wel hebben we door de jaren heen tochten gefietst in Amerika. In Michigan, Oregon, Californië, Montana, Colorado, Arizona en Utah.

Aangemoedigd door Willy heb ik drie jaar geleden besloten mijn droom waar te maken. Eindelijk een keer dwars door Amerika fiets. Delen samen met Willy en delen solo. Ik wilde ook zeker bij de familie in Michigan langs, maar de Transamroute komt daar niet in de buurt. Die loopt veel zuidelijker. Toen bedacht om een route te volgen langs mijn Amerikaanse oomzeggers: 5 zonen van Piet, 2 zonen van Koos en 2 zonen en 2 bonusdochters van Wim. Op 2 na wonen ze in het noorden van de Verenigde Staten.

Eén van de grote dilemma’s bij de tocht dwars door Amerika is of je van west naar oost gaat of van oost naar west. Met de overheersende windrichting kiezen de meeste mensen om van west naar oost te gaan. Landschappelijk zijn de mooiste stukken in het westen. Willy zou pas later met me mee kunnen fietsen. Dus besloten om van oost naar west te fietsen. Met tegenwind op de Great Plains van Minnesota en South Dakota heb ik daar wel eens spijt van gehad.

Alex en Laura

De tocht begon in New Hampshire, net ten noorden van Boston, bij Alex en Laura. Alex is de oudste zoon van Koos en Nancy. Ze wonen nog geen 500 meter over de grens met Massachusetts. New Hampshire heeft als motto Live free or die.. De belastingen zijn er lager, de wapenwetten veel soepeler, vuurwerk is vrij verkrijgbaar.

Patrick, Melissa en Cecelia

Vanaf Alex en Laura over Long Island naar Patrick en Melissa met dochter Cecelia in Jersey City gefietst. Patrick is de oudste zoon van Wim. Jersey City ligt op de westoever van de Hudson River, tegenover Manhattan. Spectaculair was de tocht over Queens Boulevard met links en rechts autoverkeer, boven me vliegtuigen naar LaGuardia en voor me de skyline van Manhattan.

Koos en Nancy

Koos had me gewezen op Letchworth State Park, de Grand Canyon van het noordoosten. Ik houd van klimmen en ging niet door de Hudson Vallei en langs het Erie Canal, maar diagonaal door Pennsylvania naar het park te rijden. Dat heb ik geweten. Het is een gebied waar Amerikaanse profwielrenners hun intervaltraining doen en wat ze ook wel the endless mountains noemen. Het Letchworth was inderdaad spectaculair en ik heb een gezellige rustdag doorgebracht gebracht met Koos en Nancy.

Taylor, Chad en Scottie

Vanaf Letchworth in Buffalo de grens met Canada overgestoken en langs de noordoever van het Eriemeer door Ontario gefietst. Gekampeerd in de tuin bij de dochter van Nederlandse emigranten. Zij nodigde me uit voor de Pig Roast van de vrijgemaakte kerk, maar die heb ik aan me voorbij laten gaan. Met een pontje weer overgestoken naar de Verenigde Staten. In een luthers klooster ten noorden van Detroit meegedaan aan de eerste ochtenddienst om kwart over vijf.

In Grand Blanc logeerde ik bij Taylor, Chad en Scottie. Taylor is de dochter van Wim en Jan.

Steve, Callan, Ian en Alex

Vanaf Grand Blanc grotendeels over oude spoorlijnen naar Ada gefietst waar Steve en Callan met hun beide zoons Ian en Alex wonen. Steve is de 2e zoon van Koos en Nancy. Steve heeft toen hij 16 was een jaar bij ons in Rotterdam gewoond.

Teena, Oom Auke en Anita en Tim

Samen met favorite cousin Teena ben ik op bezoek geweest bij Oom Auke en Tante Anita, waar ook onze neef Tim was. Gezellig familie herinneringen opgehaald. Met Teena nog door Jamestown gereden, waar Teena en ik ooit buren waren.

Wim en Jan

Na Teena’s riante huis te hebben bewonderd, ben ik door haar en Don afgezet bij Wim en Jan, waar inmiddels ook Koos en Nancy en Steve met zoon Alex waren voor een kleine familie reünie.

Paul, Katie, Ava, Lex en Liv

Vanaf Ada samen met Steve de eerste dag naar het noorden gefietst, opnieuw over voormalige spoorlijnen die dankzij donaties van supermarkt icoon Fred Meijer tot fietspaden zijn omgeturnd. Daarna met een pickup over de Mackinac Bridge gebracht. Fietsers mogen maar 1 dag per jaar over de brug die het Lower Peninsula van Michigan verbindt met het Upper Peninsula, het UP. Volgens neef Paul is een slechte dag in de UP is meestal beter dan een goede dag op elke andere plek: God’s country. Paul en Katie wonen in Marquette, aan de oever van Lake Superior met hun 3 dochters: Ava, Lex en Liv. Toen zij de kavel van Katie’s vader kochten, stond er aan de overkant van de straat nog een elektriciteitscentrale. Nu hebben ze vrij uitzicht over het meer. Paul is de tweede zoon van Wim. Op mijn rustdag met hen naar het mijnbouwmuseum geweest. Het hele gebied ademt ijzererts, haventerminals, ertstreinen en rode korrels als fietspad.

Michael, Cheri, Davíd, Jonathan en Andrew

Paul heeft de eerste paar uur met me meegefietst tot aan het ontbijt. Daarna ging ik eindeloze bossen van Michigan’s UP in. Onderweg naar Shoreview, een van de suburbs van Minneapolis naar Michael en Cheri. Michael is de 3e of 4e zoon van Piet en Jellie. Hij is de tweelingbroer van Brian. Zij wonen daar met hun drie zonen Davíd, Jonathan en Andrew.

Richard, Jaimie, Jilly en Paul. Piet en Jellie

Vanaf Minneapolis kwam het stuk van de tocht waar ik het meest tegen opzag: the Great Plains. Ruim een week eindeloze vlaktes, rechte wegen, graan en maisvelden. Op de eerste dag nog wind mee en 220 kilometer gereden. Daarna tegenwind, zijwind en 35 graden. 40 mijl naar het westen, 6 mijl naar het zuiden en weer 20 mijl naar het westen.

Na ruim week in Rapid City eindigde de vlakte en kwam Willy meefietsen. Samen met haar de Peaks, Parks en Plainsroute gevolgd. In ieder geval asfalt en af en toe tegemoet komende fietsers. Tot in het befaamde Yellowstone, waar we meer auto’s dan wilde dieren hebben gezien. Een stukje over de Transam waar we diverse fietsers tegenkwamen.

Prachtige bergen en uiteindelijk in Boise beland bij neef Richard en Jaimie. Tegelijkertijd met ons arriveerden Piet en Jellie met de auto vanuit Arizona. Richard is de jongste zoon van Piet en Jellie. Hij en Jamie hebben twee kinderen, Jilly en Paul. Paul was op padvinderskamp, Richard was voor het bezoek teruggekomen van het kamp. Vanuit Boise is Willy weer terug naar huis gegaan.

David, Erin en Augie. Brian en Caroline

Na vijf weken was ik weer alleen. Nog een klein stukje door Idaho en daarna door de laatste staat, Oregon, naar de Pacific Ocean. Een hittegolf met temperaturen van boven de 40 graden. De dorre woestijn van Oregon viel reuze mee en ik fietste deels op de Transam en kwam fietsers weer tegen die we bij Yellowstone ook hadden ontmoet. In South Beach de kust van de Stille Oceaan bereikt en op een camping gestaan waar we bijna 40 jaar geleden hebben gestaan met Piet, Koos, schoonzussen en diverse neefjes.

Vanaf South Beach langs de kust naar het noorden en daarna weer landinwaarts naar McMinville naar Brian en Caroline. Brian is de 3e zoon van Piet en Jellie. Caroline heeft twee dochters uit een eerder huwelijk, die inmiddels een eigen gezin hebben. Ook in McMinnville wonen David en Erin met zoon Augie. David is de tweede zoon van Piet en Jellie. Op mijn laatste dag een gezellige familiebijeenkomst bij Brian en Caroline gehouden.

Op de laatste dag heeft David me naar het vliegveld in Portland gebracht.

Het was heel gezellig en heel boeiend mijn familieleden weer te ontmoeten en te zien in hun eigen omgeving. De meeste achterneefjes en -nichtjes had ik nog nooit ontmoet, de meeste neefjes en nichtjes had ik al geen 10 jaar gezien.